Als oudste uit een gezin van vier kinderen had Frank geen gemakkelijke jeugd. “Op school werd ik gepest omdat ik heel stil was. Ik was een echte binnenvetter. Soms kon ik heel driftig zijn en moest ik me echt beheersen. Mijn vader was heel gelovig. Ik mocht niet slaan en schoppen. Als ik driftig was, werd ik onder de koude douche gezet om af te koelen. Gedachten en gevoelens bleven opgekropt en daardoor voelde ik me vaak of heel boos of heel verdrietig.”
“Toen ik twintig was kreeg ik werk bij TNT en nam ik het appartement over van een collega. Het uit huis gaan zorgde ervoor dat allemaal dingen uit mijn jeugd en de familie boven kwamen. Ik ontwikkelde een chronische depressiviteit. Door een reorganisatie bij TNT verloor ik mijn baan en moest ik op zoek naar ander werk. Ik heb de jaren daarna bij verschillende bedrijven gewerkt, met tussenpozen van werkloosheid. Ook verhuisde ik terug naar Nijmegen. Mijn depressiviteit werd heftiger, tot het moment waarop ik het echt niet meer zag zitten en een zelfmoordpoging heb gedaan. Na een opname van drie weken krabbelde ik op, maar achteraf gezien was ik toen nog niet beter. Na twee jaar kon ik de huur van mijn appartement niet meer betalen. Toen heb ik 15 jaar bij mijn vader in Haarlem gewoond, tot mijn vader overleed en zijn huis verkocht werd.”
Via een verkregen erfenis trok Frank van pension naar pension. Hij had werk, maar het leven in pensions was duur. De erfenis was na twee jaar op en Frank werd dakloos. De opvang had geen plek en hij belandde op straat. “Het was een heel eenzame tijd. Ik was moe van het vroeg opstaan door het werk als hovenier. Ik was moe van de trucjes verzinnen en de schaamte voor mijn familie, die niet wisten dat ik op straat sliep. Op straat slapen mag eigenlijk niet, dus je wist ook nooit of je mocht blijven. Het is heel eenzaam en onzeker.”
Uiteindelijk vond Frank een huis in Landgraaf, maar zijn schulden verhuisden mee. “Het was het verkeerde moment, ik had geen werk. Ik leefde van pannenkoeken en de schulden namen toe. Het was februari 2020, coronatijd. Alles dicht. Het hoefde voor mij niet meer. Ik waste me ook slecht… want ja, waarom zou ik dat doen? Ik realiseerde me dat ik een terugval had. Uiteindelijk kon ik de huur niet meer betalen en werd ik uit het huis gezet. Toen ben ik naar Crisisopvang Heugderlicht gegaan.”
“Bij Heugderlicht had ik een veilige plek om te verblijven. Mijn begeleider Mascha vroeg aan me hoe ik de toekomst zag. Ze regelde voor mij dat ik met Maurice (sociaal psychiatrisch verpleegkundige) en Jhoy (geestelijk verzorger) mijn levensvragen kon bespreken. Verder zou ik bereid moeten zijn om aan mijn schulden te werken. De optie van beschermd wonen bij De Hoeve kwam ter sprake. Maar in mijn gedachten was ik sterk bezig met weg willen naar een woning om me te verstoppen en een eind aan het leven te maken. Eruit stappen is veel makkelijker. Toch ging ik kijken bij De Hoeve. Ik voelde me er meteen fijn. Toen ik de tuin zag en me verteld werd dat ik in het tuinteam kon gaan werken, dacht ik: dit is het!”
“Bij De Hoeve was ik graag in de tuin. Er is een tuinhuisje waar ik graag zat te lezen of na te denken. Op een dag kwam er een vrouw naar me toe in het huisje en zei: ‘Hoi, ik ben Gaby, ervaringsdeskundige. Wil je wat vertellen?’ En ik barstte in huilen uit. Ik heb zeker een uur lang alleen maar verteld en Gaby luisterde. Daarna stond ze op en legde een hand op mijn schouder. Dat was zó bijzonder. Na al die eenzaamheid, dat stukje gevoel. Dat deed me wel wat”. Vele gesprekken met de begeleiders volgden: “ze zijn heel open en veroordelen me niet.” Frank voelt zich thuis bij De Hoeve en kan het goed met iedereen vinden. “Later kreeg ik een periode veel last van hoofdpijn. Mijn begeleider Ivo zei: dit zijn afkickverschijnselen. Je hebt een heel hoog stresslevel, je hebt nooit ontstresst geleefd.”
Vlak voor de Kerst in 2020 gaat het mis. Frank zag, voelde en dacht niets meer. “Het was helemaal leeg. Ik kan niet zeggen of het zwart of wit was. Woorden kunnen het niet omschrijven. Het was gewoon op. Ik wilde niet meer eten, niet meer lezen, geen muziek meer luisteren. Samen met Maurice besprak ik wat mijn opties waren. Maurice maakte meteen een afspraak bij een psychiater van Mondriaan. Maar ik was zo diep in het dal, dat ik niet eens meer aan de psychiater kon beloven dat ik er de volgende dag nog zou zijn. Toen kwam opname ter sprake, maar opname bij Mondriaan zou hetzelfde betekenen als dat ik op De Hoeve zou blijven. Dus bleef ik op De Hoeve, maar maakten we wel duidelijke afspraken. Ik mocht bijvoorbeeld niet zomaar (alleen) weg. Verder was ik gestart met medicatie, maar dat duurt 4 tot 5 weken voordat die aanslaan. En dat is lang als je je zó leeg voelt.”
“Na een aantal weken begon ik van alles te voelen. Ik zeg tegen Maurice: ik voel bruisen, dit is zo eng. Het is net alsof ik manisch word. Maurice lacht en zegt: nee, de medicatie slaat aan. Dit is wat een gezond mens voelt.” Na vele wandelingen met Maurice, Jhoy en andere begeleiders krabbelt Frank langzaam weer op. Hij kreeg inzicht in wat er allemaal in hem omgaat. Hij ervaart dat hij met vragen bij mensen terecht kan. Als binnenvetter krijgt hij nu de kans zijn gedachten en gevoelens te delen en erover te praten.
En dan gaat het snel. Frank sluit aan bij de werkgroep Positieve gezondheid, deelt zijn gedachten over het benaderen van cliënten met de teammanager van het Heugderlicht… en zet daarna de stap naar de Centrale Cliëntenraad van LEVANTOgroep. “Ik heb het gevoel dat ik gezien en gehoord word. Ik praat nu met wethouders en gemeenten. En die luisteren ook! Dat heeft me al die jaren dwars gezeten: heel veel denken maar ik kon bij niemand mijn gedachten kwijt. Uiteindelijk ben ik herboren en ben ik pas twee jaar oud. Inmiddels woon ik op mezelf in een huis in Heerlen. Mét tuin. Want ik hou van groen. Ik ben tevreden, ik kan nog 30 jaar vooruit.”